‘Niet aankomen’ zei een goed oplettende moeder tegen haar zoon tijdens de drukbezochte Woonbeurs zaterdag. Nou heb ik persoonlijk al grote bewondering voor alle dames en heren, die een dag uittrekken om de hele Woonbeurs te bekijken, stand voor stand. Voor mensen die daarbij ook nog hun kind(eren) meenemen heb ik diep respect!
Deze goed oplettende moeder was uiterst relaxt en het ‘niet aankomen’ klonk dan ook meer als een aanwijzing dan een waarschuwing. Ik ga naast deze jonge moeder staan en vertel haar zachtjes dat iedereen in onze stand nu juist wel overal aan mag komen…graag zelfs!
Ik vertel haar dit omdat ik juist de fun van het aanraken als deel van de beleving wil overbrengen. ‘Zachtjes’ omdat ik haar natuurlijk niet wil afvallen in haar op-zich-goed- getimede aansturing van haar zoon.
‘Je mag in déze stand wél overal aankomen’ zegt ze direct hardop tegen haar zoon. Hij kijkt, hoort, begrijpt en handelt….heel voorzichtig . Hij gelooft direct wat z’n moeder zegt, maar kijkt vragend in mijn richting. Ik begrijp z’n blik en nodig hem uit de schilderijtjes met z’n vingertoppen aan te raken en dan te vertellen wat de verschillen zijn in wat hij ziet en voelt.
Moeiteloos benoemt hij het verschil tussen canvas en doek. En een brede lach verschijnt op z’n gezicht. Aangemoedigd door z’n moeder (en mij) dwalen zijn ogen over de rest van de 10 meterlange standwand.
‘Toe maar, ga maar’ zegt z’n moeder, terwijl zij geniet van een lekker, welverdiend gratis kopje Nescafé van onze overburen.
Het leven zit vol mooie kleine geluksmomentjes, voor mij was dit er één; een kleine jongen, die geniet van kunst, zoals dat zou moeten: met alle zintuigen en zonder enkele schroom. Een moeder die hem daarin de ruimte geeft en zelfs aanmoedigt en ik? Ik stond erbij en genoot er van 😉
Arianne Wienke
zappart 