Klein geluk

Het weer doet feilloos wat de weerman het heeft opgedragen. Het is koud en winters. Alle kleur is uit de lucht verdwenen als we aankomen bij XoX, ofwel Hans Kok.

Na een aantal steile trappen omhoog te zijn geklommen, komen we in een soort huiskamer, die XoX gebruikt als atelier. De kachel staat te loeien en het is er heerlijk warm, terwijl buiten de wolken hard bezig zijn om de eerste sneeuwvlokken naar buiten te persen.

Dit huiskamer atelier is niet alleen een werkplek maar ook een plek vol inspiratie. Het atelier is gevuld met kleur. Er staat een kolom in de kamer die volledig is opgebouwd uit kunstwerken uit de serie `smile”.  Lachende gezichten kijken je vanuit elke hoek van de kamer aan. Als ik al niet vrolijk zou zijn geweest, werd ik het hier spontaan.  Een lage tafel is een showcase van schilderspullen als kwasten en verf. Op die zelfde lage tafel staan ook kleine snuisterijen, zoals een in felle kleuren beschilderde bloempot, foto’s, stenen en beeldjes. De tafel biedt eveneens plaats aan een kleurrijke tuinkabouter die er onder verscholen staat. Een feest voor het oog en een bron van inspiratie. En juiste deze showcase maakt dat dit huiskamer-atelier nog huiselijker aanvoelt.

De witte muur naast de deur wordt door XoX als schilder-muur gebruikt, daarop hangt het schilderij waar hij momenteel aan werkt. In diep donkerblauw en fel oranje spat deze voorstelling van het doek.

De camera’s gaan draaien en Hans vertelt over hoe hij tot de serie ‘Smile’ is gekomen. Wat een ontroerend verhaal. Vanuit een gebroken hart, naar een gulle lach.  Zo werkt het schilderen blijkbaar ook helend voor de ziel en brengt het daarna vooral plezier voor de toeschouwer. Dat geldt zeker voor deze serie Smile, waarbij kleur en plezier je tegemoet rennen.

Buiten wordt het steeds grijzer en kleurlozer, maar binnen is het warm en kleurrijk! Wanneer ik na een voor mij erg indrukwekkende dag in de trein naar huis zit ben ik gewoon gelukkig. Het feit dat heel Nederland, inclusief ikzelf, hartstikke vaststaat, omdat de eerste sneeuwbui Nederland onder een witte deken toestopt, deert me niet Ik heb er geloof ik meer dan 4 uur over gedaan om thuis te komen, maar mijn dag was niet kapot te krijgen.

Vol verwachting klopt mijn hart

Op 3 februari werd ik vroeg wakker met zo’n Sinterklaas-gevoel in mijn buik. Zo’n gevoel dat je weet dat vandaag bijzonder zal worden, maar dat je nog geen idee hebt van wat er allemaal zal gaan gebeuren….

Een ding wist ik wel, we worden deze ochtend verwacht bij Peter Bastiaanssen op zijn werkplek, zijn atelier! Daar gaan we vandaag filmopnames maken voor op de website van Zappart.
Mijn werkplek thuis is een tafel, stoel en een stroompunt, maar de werkplek van een kunstenaar is een hele andere omgeving!

Bij Peter treffen we een betonnen vloer aan met kleurrijke sporen van creativiteit. Via een smal gangetje naar zijn werkruimte zie ik rijen gemaakte doeken staan, de één nog kleurrijke dan de ander. Op de grond in zijn atelier staat een roedel houten honden bij elkaar met daarachter een kleine kudde zwarte schapen. Ook de vogels en vissen, die je in zijn schilderijen veelvuldig terugziet, sieren zijn atelier als kleurrijke houten kunstwerken die tot  leven komen.

Aan de wand zijn recente kunstwerken opgehangen, twee rijen onder elkaar, met daaronder alle schilders attributen die ik me maar kan voorstellen. De kunstwerken zijn herkenbaar aan de kleuren en terugkerende karakters van de eerder genoemde dieren. Ook op de vliering van deze hoge ruimte staan kunstwerken en materialen opgeslagen. In mijn ogen een ware schatkamer, waar van alles te zien en te beleven is. Terwijl mijn ogen ronddwalen door dit atelier, worden  camera en licht klaargezet om de daadwerkelijke opnames te gaan maken.  Want ook wij moeten aan het werk.

Wanneer de camera begint te lopen hoor ik Peter vertellen over zijn visie op het leven en zijn reden om te schilderen: In zijn schilderijen zie, je zoals al gezegd, vaak een hond. De hond is een gedomesticeerde afstammeling van de vrije wolf. De (schoot) hond hoort eigenlijk nergens bij en is op zijn schilderijen steeds zoekende. Net als de mens die altijd zoekende is naar vrijheid, maar de vrijheid tegelijkertijd ook vreest. Deze dualiteit in ieders leven komt in al zijn schilderijen terug.
Mooi detail zijn de snijbloemen, vaak tulpen. Bloemen zijn bedoelt om het huis, het leven op te fleuren, maar zijn eigenlijk tragisch stervende organismes in een vaas. Over dualiteit gesproken.

Wauw, zo heb ik echt nog nooit naar “honden en bloemen” gekeken, jij wel? Ik ben zelf nooit zo bewust bezig naar mijn zoektocht naar vrijheid. Maar als ik er over na ga denken, speelt t toch een grote rol in alles wat ik doe.

Als ik naar een schilderij van Peter kijk word ik blij van de kleuren, herken ik de diverse dieren en vind ik het op het eerste gezicht een vrolijke voorstelling. Nu ik weet wat Peter er mee bedoelt kan ik een diepere laag in zijn werken ervaren. Ik voel een herkenbare innerlijke strijd; zelfstandig zijn, vrijheid, maar toch erbij willen horen….

(Ik kan me voorstellen dat je meer wilt weten over hetgeen te zien is op zijn schilderijen. Kijk dan binnenkort hier naar het filmpje van Peter. Binnen drie minuten ben je dan helemaal op de hoogte!)