Column Monique Suttorp: Levenskunst als ideaal!

Wist je dat dit nieuwe jaar, nog maar net vier dagen oud, bij mij veel chaos heeft gebracht? Allerlei zaken (zoals ‘nog nooit zoveel pintransacties op één dag’ en een fantastische ‘einde jaars beursrally’) lijken niet te kunnen kloppen volgens mijn ‘gut-feeling’. Onlangs ook documentaires gezien (Thrive & Tegenlicht, met Joris Luyendijk van Bankenblog) waarvan ik niet wíl dat ze kloppen maar mijn ‘gut-feeling’  zegt dat ze wél kloppen! Mijn interne behoefte aan zekerheid wankelt…. Wat is waar?

Natuurlijk wil ik opgewekt het nieuwe jaar in: Nieuw jaar – nieuwe kansen!!! De waarheid is dat we gewoon een paar dagen verder zijn dan het ‘oude jaar’ en dat ook de jaartelling bedacht is en zeker niet een vaststaande ‘waarheid’. Het is een ‘mindset’ binnen een bepaalde cultuur, degene waarin ik leef.

Als ik al dat manipulerende nieuws, dat geheel buiten mijn invloedssfeer ligt, nu eens laat voor wat het is? Wat blijft er dan over?

Nog herstellende van een griepje (mijn persoonlijke ‘oude jaarsrally’ = 3 dagen bed!) en mogelijk beïnvloedt dit mijn denken nog komt het toch neer op ‘me, myself & I’! Het heeft geen zin om me druk te maken over zaken die ik niet kan beïnvloeden. Verspilde tijd en toch raakt het me wel. De ‘marketing- & bankmensen’ focussen ook op ‘me, myself & I’, ben ik arrogant te denken dat ik anders c.q. beter ben?

Geld is mogelijk het grote verschil. Ik zie geld als middel. Zij zien geld als doel. Mogelijk zien zij geld als middel voor het verkrijgen van macht – over anderen. Ik zie geld als middel voor het verkrijgen van macht over mezelf ofwel VRIJHEID en onafhankelijkheid.

Dit zijn wel ingewikkelde filosofieën, waar ik geen heldere uitkomst in zie. Behalve dan dat we het geld zouden kunnen afschaffen en weer terug gaan naar de ‘oervorm’; namelijk ruilhandel. Dan zien we weer de mens met; het talent, het vakmanschap en krijgen we weer connectie met waar het uiteindelijk om gaat:  de energie van de diversiteit die het leven verrijkt! Het gezien worden als belangrijk deel van het geheel in alle rollen die je hebt; als vrouw, moeder, minnares, kind, buurvrouw, collega, vriendin, partner, zus, tante, nicht, schoonzus, noem maar op….

Als ik daaraan denk, dan valt er nog veel te beleven in 2013 waaraan ik zelf positief kan bijdragen! Een heel warm en inspirerend 2013!!!!

Monique Suttorp

Column Monique Suttorp: Transpiratie

Wist je dat een welbekend gezegde onder kunstenaars is: ‘20% inspiratie & 80% transpiratie’. Dat betekent gewoon hard werken, hersenkrakend peinzend kijken… Wat zie ik, wat mis ik..? Lastig en geenszins zwaar als je ergens mee bezig bent waar je een uitdaging in ziet. Want een wit doek is een uitdaging die je aangaat… of niet. Startend met een idee en al werkend, merk je welke kant het opgaat. Soms is het net of het doek terug ‘praat’. Dat klinkt nogal vaag… het is veelal gewoon een kwestie van bewustzijn en onderbewustzijn met elkaar in samenspel: ‘mindboggling’

Een nieuw bedrijf is ook een soort wit doek, is mijn ‘voortschrijdend inzicht’. Na een inspirerende Woonbeurs-presentatie, veel enthousiaste mensen ontmoet! En dat tijdens deze recessie alleen al is fantastisch toch?! Mensen die veelal zeiden “wat een mooi concept”. Dat geeft ‘de burger moed’, oftewel mij dus. Om door te gaan op een onbekende weg, de mist tegemoet. (zie Fearlessness, mijn column 2 voor ZAPPnews)
Wat me ook trof was dat wij de bezoekers en de bezoekers ons zo inspireerden. Nieuwe mogelijkheden bieden en tegelijkertijd zelf ook uitgedaagd worden om een print op vinylbehang of iets dergelijks te gaan realiseren. Doen we even, denk ik dan, direct gebeld voor info, en dan denk je dat gaat soepel, dit moet kunnen en ook snel.
Maar na de beurs ‘reality kicks-in’; niets gaat vanzelf. Vreemd toch dat de dingen die eenvoudig lijken, bijna onmogelijk te realiseren blijken. Of ben ik misschien te optimistisch? Een mooie prijs/kwaliteit behang & board gevonden, alles doorgenomen, tests laten printen. Spannend, spannend; levering: dit kan echt niet! Het is alsof ik alle verf weer van mijn witte doek af kan schrapen, het duurt dus nog even ….. SHIT HAPPENS!

Dat witte doek brengt me naar de vraag: ‘hoe lang doe je over een schilderij?’. Hoe lang duurt het voordat je een bedrijf opgezet hebt dat soepel draait? De kunstenaars hoor je zeggen (in hun films) ”het is af wanneer het af is”. Het bedrijf is nooit af! Nooit compleet; alhoewel, begint daarom de kunstenaar dan weer met een nieuw doek? Omdat hij/zij niet heeft kunnen zeggen wat er allemaal te zeggen valt? Het houdt mij ‘van de straat’ zal ik maar zeggen.
Kent iemand die dit leest betaalbaar materiaal waar goed op te printen is, dat ook nog eens voordelig te transporteren is en tevens eenvoudig aan te brengen? Laat het me weten!!! Dit is mijn transpiratie op het moment…..

Tja, en dan te bedenken dat ik net ‘50 Shades of grey’ aan het lezen ben! Een heel andere interpretatie van transpiratie……

Monique Suttorp

COLUMN MONIQUE SUTTORP: ANKER IN ANGSTIGE TIJDEN

Wist je dat ‘Fearlessness’ een belangrijke rol gespeeld heeft in het opstarten van ZAPPART? Het idee is om kunst voor iedereen bereikbaar te maken en daarmee ga ik tegen de stroom in. Het werk is een soort van beeldboek en daarmee een subtiele herinnering aan ‘wat ik eigenlijk wil’. Als de kunstenaars goed hadden kunnen schrijven of praten waren ze schrijver of redenaar geworden, toch? De kern van een beeldboek ligt juist bij de vrije invulling! ANGST is hetgeen dat mij meestal weerhoudt om te doen wat ik het liefst zou willen doen. Angst voor falen, om veroordeeld te worden, er is zoveel angst. Angst openlijk of zoals meestal onuitgesproken in mijn gedachten. Dat duiveltje dat zegt; ‘wie denk je wel dat je bent, dat je dit kunt creëren’? Jeanne d’Arc is de subtitel van het werk. Zij ging in tegen de onverschilligheid en het egoïsme van de toenmalige heersers in Frankrijk. Goh… dat doen ze nooit meer tegenwoordig!  Ze wist wat ze wilde Vrijheid & Gelijkheid voor iedereen. Het recht om te zijn wie je bent! Misschien wel de eerste echte vrouwelijke leider J die gewoon ging doen waarin ze geloofde. Eerst sprak ze haar mening uit en het sloeg aan…… Soms hoor ik: ‘je bent een idealist, laat gaan’. Wat is er mis met Idealisme?  Heb gehoord: ‘je bent eigenlijk zo naïef als een zacht ei’. Nou ja, met heet water word ik vanzelf hard, dit soort opmerkingen sterken me alleen maar. Wat een onzin om je idealen te laten varen omdat je tegenslag kan verwachten! Toch is dit makkelijker geschreven dan gedaan, dus voor mij ‘Fearlessness’. Op het werk staat ze strijdbaar. Met het hoofd omhoog en de ogen dicht. Achter de oranje waas ‘springt’ een jonge vrouw, actie! Want zonder actie is willen wensen. Tevens kun je dit zien als ‘aanval’ echter met haar ogen gesloten en de ‘aanvaller’ achter de oranje waas is dit slechts schijn… Schijn bedriegt! Mij zegt dit: dat zijzelf (ofwel haar gedachten) haar grootste vijand zijn om te doen wat ze graag wil. Daarin herken ik mij… ‘Put your money where your mouth is’ een bekend gezegde, je hebt MOED nodig om te werken aan je droom en niet te blijven ‘praten over’. SHIT HAPPENS ook als je werkt aan je droom, je kunt het ‘naast je neerleggen’ als je weet waarom je het doet. Er is nog veel meer te zien op dit werk, de meest pure uitdrukking van verbazing bijvoorbeeld. Zolang ik mij kan verbazen kan ik blijven leren… dat kost geen geld en is onbetaalbaar! Daarom is dit werk voor mij een ‘kick in the butt’ energy provider! Monique – Idealist! PS: Mooie film over Jeanne d ‘Arc: Joan of Arc 1999

COLUMN MONIQUE SUTTORP: BEELDTAAL

Wist je dat dit mijn allereerste column is voor de allereerste nieuwsbrief van ZAPPART? Wat zet ik daar nu in? Er is zoveel te vertellen en beeldtaal zegt het allemaal veel eenvoudiger dan ik met woorden ooit kan beschrijven. (Dus gevoelsmatig doe ik nu, door te schrijven, het geheel geweld aan.) Beeldtaal, dat is waarom het draait.

Beeldtaal is de oudste taal die er is, nog ouder dan spreek-, laat staan woordtaal. De oude grot- en rotstekeningen zijn overal ter wereld vindbaar, eigenlijk gewoon opgetekende lichaamstaal van dier en mens.

We leven in het Tijdperk van de Visuele Communicatie, zegt men. Nu ben ik blond (feit!) en verbaast het mij dat in dit Tijdperk de pure Beeldtaal niet meer gelezen wordt. Kan dat iets te maken hebben met het feit dat ook lichaamstaal niet meer gelezen wordt?

Het gaat meer over de hoeveelheid van beelden lijkt het wel, snel, vluchtig, instant satisfaction. Sterk manipulatief gevoelig, met daarachter veel goed bewaarde geheimen uit de wereld die Reclame heet. 

We leven in het Tijdperk van het Individualisme, zegt men. Wat is het dan, dat ik als individu niets anders meer kan kopen dan iets dat in Bulk gemaakt wordt? Ik begrijp ergens wel dat er veel onvrede heerst, dit geeft mij namelijk een onbevredigend gevoel. Ik krijg het gevoel dat men mij wil doen geloven dat ik alleen maar tel als ik geld uitgeef.

IK PAS ERVOOR! Langzaamaan begin ik te begrijpen waarom het werk van kunstenaars mij zo aantrekt. Shit happens, ook zonder mijn medewerking! Als ik ellende wil zien en me machteloos wil voelen, hoef ik alleen maar de tv aan te zetten of naar buiten te lopen en komt het op me af gedenderd…

Deze mensen (kunstenaars) doen wat zij doen om de wereld om hen heen te relativeren, leefbaar te maken. In het bombardement van negativisme en fake optimisme wil ik mijn eigen leven kunnen leven. Daarbij helpt het mij om van een goed beeldboek te kunnen genieten in mijn eigen ruimte. Om ook andere mensen dit geluk en genot te gunnen is ZAPPART opgericht. We zijn en blijven zoekend naar mogelijkheden om geluk niet afhankelijk te laten zijn van geld. No more Lucky Few!

 

Monique Suttorp